Her şeyin en iyisini isteyen ve çocuğunun da mükemmel olmasını bekleyen anne baba tutumudur. Bu tutumda olan anne babalar, çocuğunu dört dörtlük yani mükemmel yetiştirmek isterler. Bu nedenle de çocuğa kaldırabileceğinden çok daha fazlasını yüklerler. Böyle ailelerde çocuğun yanlış yapmaya kesinlikle hakkı yoktur. Çocuktan aşırı titizlik ve düzenlilik beklenir. Çocuğun azıcık üstünü kirletmesi bile büyük bir olay halline gelebilir. Evde her şey bir kurala bağlanmıştır. Sabah kalkış saati, kahvaltı saati, akşam yatış saati kesindir değişmez. Anne baba, çocuğunun zihinsel, bedensel, beceri gelişimleri için özel eğitimler aldırır. Çocuğa bütün çocuksu davranışlar yasaklanır. Ondan, toplumsal ve ahlaki kurallara aşırı derecede uyum beklenir. Çocuğun arkadaşları da aile tarafından seçilir.
Bu tür ailelerde genellikle; “Gece gündüz senin için çalışıyorum, hayırsız evlat, ölürsem hakkımı helal etmeyeceğim.” gibi sözlerle çocuğa karşı genellikle duygu sömürüsü yapılır; eğer bunlar işe yaramazsa fiziksel şiddet yani dayak uygulanır.
Mükemmeliyetçi ailenin çocuğu, sınıfın birincisi ve hatta okulun birincisi olmalıdır. Aynı zamanda çok iyi resim yapmalı, şarkı söylemeli, iyi konuşmalı, lider olmalı, iyi yüzmeli, koşmalı, herkesin parmakla göstereceği örnek davranışlar sergileyen bir çocuk olmalıdır. Kurallara ters düşen hareketlerde bulunduğunda, çocuğa verilen cezalar da katı ve sert olmalıdır.
Mükemmeliyetçi anne ve babalar, kendi hayatlarında tatmadıkları zevkleri, gerçekleştiremedikleri hedef ve hevesleri çocuklarının tatmasını, gerçekleştirmesini isterler. Sosyal, kültürel, ekonomik vb. kaygılarla, bir taraftan statülerini daha da yükseltmek isterler.
Mükemmeliyetçi anne baba yetişen çocuklar ağır nörotik gelişim gösterirler. Çocukların kişilik ve karakter yapıları genelde çok katıdır. Esneklik görülmez. Onlar için bir şey ya siyahtır ya da beyazdır. Çocuk her işte en iyisi ve en üstünü olmak ister. Fakat her işte istediği seviyeyi yakalayamayınca hayal kırıklığına uğrar. Çocukta aşağılık duygusu gelişir. “Bu durumu aileme nasıl açıklarım?” düşüncesi çocuğu hiç rahata bırakmaz.
Mükemmeliyetçi ailelerin çocukları, aşırı engellenmiş çocuklardır. Bu tip anne babaların çocukları, utangaç, içe dönük ve yalnızlık çeken çocuklar olarak tanımlanabilirler. Çocuklar reddedilme ve sevgiyi kaybetme korkuları yaşarlar. Bu sebeple “uslu çocuk” olup saldırgan davranışlarını bastırabilirler. Bu nedenle, çocuklarda aşırı ağlamalar, korkular, yemek problemleri, tırnak yeme, (aşırı uyuma, düzensiz uyku, uykuya geç dalma gibi) uyku sorunları gözlenebilir. Bu çocuklar tik geliştirmeye yatkındır.
Mükemmeliyetçilik yanlıştır. Elbette daha iyisini aramalıyız ama aşırılıktan kaçınmalıyız. Hiç kimse tam mükemmel olamaz. Her insanın eksik yönleri mutlaka vardır. Çocuklara çocukluklarını yaşama fırsatı verilmelidir.
