Çocuk Cuma sabahı, saat 08.30’da uyandı. Cuma günü okuldan gelirken, “Bu hafta sonu önceki haftalardan farklı olacak. Kalan derslerimi tamamlayacağım ve önümdeki hafta içindeki sınavlara iyi hazırlanacağım” diye karar vermişti. Bu sebeple, Cuma akşamını ve geceyi çok iyi moralle geçirdi. Televizyon seyretti, müzik dinledi, uzun uzun telefonla görüştü ve gece oldukça geç bir saatte yattı. Çünkü ders çalışması için daha önünde uzuuun uzuuun iki gün ve iki gece vardı.
Cumartesi günü arkadaşlarıyla buluştu. Biraz dolaştılar, her zaman gittikleri yere gittiler. Sohbet ettiler, sohbete o kadar çok dalmışlardı ki zamanın nasıl akıp geçtiğini fark etmemişti bile. Ders çalışmadığı için zaman zaman biraz rahatsızlık duysa da daha önümde koskoca bir Pazar günü var diyerek rahatsızlık duygusunu bastırdı. Pazar sabahı, 09.00’da uyandı önce güzel bir kahvaltı yaptı sonra gazetelere göz gezdirdi. Spor sayfalarını en ince ayrıntısına kadar okudu. Ders çalışmak için azimli ve kararlıydı. Saat 10.30 olmuştu artık! Şöyle bir televizyona göz atıp odasına geçmek istedi. Fakat film öyle heyecanlıydı ki, bir türlü televizyonun başından kalkamıyordu. Yine, önünde koskoca bir Pazar günü olduğunu düşünerek bu filmi izlemesinde bir sakınca olmadığına karar verdi.
Film bittiğinde saat 12.00’yi geçiyordu. Hafta içi her gün, bu saatte yemek yemeye alışkın olduğu içinkarnı acıktı. Annesinin özenle hazırlamış olduğu yemekleri yerken evdekilerle koyu bir sohbete daldı. Yemekten sonra yine çalışma odasına yönelmişti ki, televizyonda haftanın maçlarının özetleri yayınlanmaya başladı. Bu maçları seyretmemek olmazdı. Bütün hafta bu maçları sabırsızlıkla beklemişti.
Maç özetleri bittiğinde hafta sonu yaşadıklarını düşünmeye başlamıştı ki, annesi içeriden akşam yemeğinin hazır olduğunu duyurdu. O da yemeğini yiyip, çayını içip daha sonra da ders başına geçmenin doğru olacağına karar verdi. Çayı bittiğinde üzerine bir ağırlık çökmüştü artık. Haftanın yoğunluğu, maçın gerginliği sınav stresleri ve bekleyen derslerin yığın yığın testleri, yediği yemek ve çayla atıştırdığı kuruyemişler onu iyice gevşetmişti.
“Nasıl olsa şimdi çalışamam çalışsam da verim alamam” diye düşündü ve yine bir süre daha dinledikten sonra çalışmaya karar verdi.
Saat 19.00 sularında yine içindeki huzursuzluğu bastırmaya gayret ederek çalışma masasına yönelmişti ki, en sevdiği arkadaşıyla ailesi onlara misafirliğe geldi. Misafir varken de çalışamazdı ki. Arkadaşıyla birlikte sevdikleri diziyi izlediler. Artık kalan zamanda sadece en önemli iki derse çalışabilirim diye düşündü. Fakat yavaş yavaş uyku bastırmaya başladı. Eğer uyumazsa yeni başlayan haftaya yorgun ve uykusuz gireceğini düşündü. Bu sebeple kendi kendine şöyle dedi: “Bugün çalışmadım. AMA YARIN, SÖZ ÇALIŞACAĞIM!” Yarı sıkıntılı yarı huzurlu bir şekilde odasının yolunu son kez tuttu. Ancak çalışmak için değil, uyumak için kararlıydı.
SİZ BAŞARMAK İÇİN ERTELEMEYİN
